।।श्री नथुरामाय नमः।।
२८ मे १९४३ला देशभर झालेला स्वातंत्र्यवीर सावरकरांच्या षष्ठ्याद्विपूर्तीचा सोहळा हा या राष्ट्राच्या इतिहासात अभूतपूर्व ठरणारा होता. पण त्याच वेळेला बॅ. जिनांच्या जातीय राजकारणापुढे शरणागती पत्करून 'राष्ट्रपिता' गांधींनी या राष्ट्राच्या फाळणीला गुप्तपणे मान्यता देऊन टाकली होती. जातीयवादाच्या विरोधाचे नगारे वाजविणार्‍या समाजवाद्यांनीही देशाच्या फाळणीला कधीही विरोध केला नाही. ज्या स्वातंत्र्यासाठी असंख्य क्रांतिकारकांनी झुंज दिली - बलिदान दिले, ते स्वातंत्र्य मिळताना या राष्ट्राला, या मातृभूमीला रक्तबंबाळ व्हावे लागले.
गांधी - नेहरूंनी या राष्ट्राचे नूकसान केले ते अक्षम्यच होते.
स्वातंत्र्यविर सावकरांच्याच शब्दात सांगायचे म्हणजे, "नेहरूंनंतर कोण ? हा प्रश्न म्हणजे दुसर्‍या बाजीरावानंतर कोण, असे विचारण्यासारखेच आहे. नेहरूंनी जेवढी हानी केली तेवढी हानी या राष्ट्राची दुसर्‍या कोणी कधीही केले नाही."
या राष्ट्राची फाळणी होण्यास कॉन्ग्रसचे नगच जबाबदार होते. स्वातंत्र्य मिळाल्यानंतर यातील काही नेत्यांना मंत्रीपद मिळणार होते. स्वैराचारासाठी उतावीळ झालेल्यांनी या राष्ट्राची फाळणी थंडपणे होवू दिली.
गांधी एकेकाळी म्हणाले होते, "कॉन्ग्रेसला फाळणी स्विकारायची असेल तर माझा मृतदेह ओलांडूनच ती करता येईल." असे बोलणार्‍या गांधींनी पाकनिर्मिती विरोधात एक दिवसाचा उपवास करण्याचे कष्टही घेतले नाहीत. गांधी जर अखंड हिंदुस्थान संकल्पनेशी दृढ राहिले असते तर जगातली कुठलीही ताकद भारत मातेचे तुकडे करू शकली नसती.
या उलट मुस्लीम तुष्टीकरणासाठी गांधींनी फाळणीनंतरही पाकिस्तानला आपला धाकटा भाऊ मानले. कोट्यावधी हिंदूंच्या निर्वासनास जबाबदार असलेल्या पाकिस्तानास शुभेच्छा पत्रक पाठवले. एवढेच नाही तर उपोषण करून पुनर्वसनासाठी भारत सरकारकडून पाकिस्तानला ५५ कोटींची मदत करावयास लावली.
म्हणूनच गांधी वध अनिवार्य होता. तो ज्या दिवशी झाला तो दिवस म्हणजे ३० जानेवारी. पंडित नथुराम गोडसे यांनी याच दिवशी गांधींना देहांतशासन केले.
देशाच्या फाळणिला १९४७ सालचे गांधींचे बूळचट नेतृत्व,नेहरूंचा स्वार्थीपणा आणि आपण सर्व भारतीयांचा कांग्रेसवरील अंधविश्वास हाच कारणीभूत होता.तसे पहायला गेले तर आपल्या हेच लक्षात येते की १९२० साली टिळक गेले आणि गांधीनी या देशाची सूत्रे हातात घेतली.
लो.टिलक यांच्यासारख्या जहालमतवादी नेत्यासमोर आपली अहिंसेची तत्वे कोणीच ऐकून घेणार नाही अशी भीती त्याना वाटत होती काय?
थोडा विचार केला तर हेही लक्षात जरुर येईल की वयाच्या ५१ व्या वर्षी राजकारणात यायची गरज काय??
यापूर्वी गाँधी कुठे होते?
या आधी त्यांच्यात देशभक्ति नव्हती काय?
म्हणजे फ़क्त आफ्रिकेत त्यांच्यावर कृष्णवर्णीय म्हणुन जो अन्याय झाला त्याचा बदला घेण्यासाठीच का गौरवर्नियाविरोधात देशाला वेठीस धरून ते राजकारणात उतरले??
यामध्ये त्यांची देशभक्ति किती आणि स्वार्थ किती याचा हिशेब कोण देणार?
"मी हिन्दू आहे याचा मला गर्व नाही आणि मी मुस्लिम नाही याचा खेदही नाही" असे वक्तव्य करणारे गाँधी मृत्युपूर्वी फ़क्त "हे राम" च का म्हणतील? काही बोलायचेच झाले तर राम आणि रहीम किंवा कृष्ण आणि करीम यांच्यात भेद न करणारे गाँधी रहीमचेही नाव घेतील की नाही??
गांधीनी खिलाफत चळवलिला पाठिंबा देवून देशासाठी काय साध्य केले?
स्वातंत्र्यानंतर दिल्लीतील मशिदींची दुरुस्ती सरकारी खर्चातुन करावी मात्र हिंदूंच्या सोमनाथ मंदिरासाठी जनतेने वर्गणी काढावी यामागिल गांधींची भूमिका आपणास पटते काय?
चौरीचौरा येथील हिंसेमुळे गांधीनी असहकार आंदोलन मागे घेतले.गांधीना जर इतकीच अहिंसा प्यारी होती तर भगतसिंगला फाशीपासून न वाचवता त्यानी केलेली ही एक प्रकारची स्वकियांची हिंसाच नव्हे काय?
त्याचप्रकारे मुस्लिम लिगने केलेल्या हिंदूंच्या कत्तलीबाबत कोणतीही शरम न बाळगता स्वामी श्रद्धानन्द या हिन्दू संताच्या हत्येविषयी मात्र या राष्ट्रपित्याला स्वामिंच्या मुस्लिम खुन्याबद्दल दया येते.म्हणजे मुस्लिम लिगने केलेली हिंदूंची कत्तल यांच्या गिणतित नव्हती का?
....देशाच्या सार्वभौमत्वाला जेव्हा जेव्हा तडा गेला तेव्हा तेव्हा गांधीनी आपल्या जीर्ण झालेल्या देहाला आव्हान दिले आणि म्हणुनच गांधींचा हा देहच देशाच्या अखंडतेला आव्हान देत होता.
गोडसेनी गांधीवाद संपवला की नाही हा वादाचा विषय आहे पण त्यानी गांधी संपवले आणि स्वतः मात्र मागे "चिरंजीव" म्हणुन उरला.
..........तर हीच भूमिका होती या आधुनिक भारताच्या दधिचीची या "राष्ट्रपित्याच्या" वधामागे....!!वन्दे मातरम......!!
स्वातंत्र्यविर सावकरांच्याच शब्दात सांगायचे म्हणजे, "नेहरूंनंतर कोण ? हा प्रश्न म्हणजे दुसर्‍या बाजीरावानंतर कोण, असे विचारण्यासारखेच आहे. नेहरूंनी जेवढी हानी केली तेवढी हानी या राष्ट्राची दुसर्‍या कोणी कधीही केले नाही."
या राष्ट्राची फाळणी होण्यास कॉन्ग्रसचे नगच जबाबदार होते. स्वातंत्र्य मिळाल्यानंतर यातील काही नेत्यांना मंत्रीपद मिळणार होते. स्वैराचारासाठी उतावीळ झालेल्यांनी या राष्ट्राची फाळणी थंडपणे होवू दिली.
गांधी एकेकाळी म्हणाले होते, "कॉन्ग्रेसला फाळणी स्विकारायची असेल तर माझा मृतदेह ओलांडूनच ती करता येईल." असे बोलणार्‍या गांधींनी पाकनिर्मिती विरोधात एक दिवसाचा उपवास करण्याचे कष्टही घेतले नाहीत. गांधी जर अखंड हिंदुस्थान संकल्पनेशी दृढ राहिले असते तर जगातली कुठलीही ताकद भारत मातेचे तुकडे करू शकली नसती.
या उलट मुस्लीम तुष्टीकरणासाठी गांधींनी फाळणीनंतरही पाकिस्तानला आपला धाकटा भाऊ मानले. कोट्यावधी हिंदूंच्या निर्वासनास जबाबदार असलेल्या पाकिस्तानास शुभेच्छा पत्रक पाठवले. एवढेच नाही तर उपोषण करून पुनर्वसनासाठी भारत सरकारकडून पाकिस्तानला ५५ कोटींची मदत करावयास लावली.
म्हणूनच गांधी वध अनिवार्य होता. तो ज्या दिवशी झाला तो दिवस म्हणजे ३० जानेवारी. पंडित नथुराम गोडसे यांनी याच दिवशी गांधींना देहांतशासन केले.
देशाच्या फाळणिला १९४७ सालचे गांधींचे बूळचट नेतृत्व,नेहरूंचा स्वार्थीपणा आणि आपण सर्व भारतीयांचा कांग्रेसवरील अंधविश्वास हाच कारणीभूत होता.तसे पहायला गेले तर आपल्या हेच लक्षात येते की १९२० साली टिळक गेले आणि गांधीनी या देशाची सूत्रे हातात घेतली.
लो.टिलक यांच्यासारख्या जहालमतवादी नेत्यासमोर आपली अहिंसेची तत्वे कोणीच ऐकून घेणार नाही अशी भीती त्याना वाटत होती काय?
थोडा विचार केला तर हेही लक्षात जरुर येईल की वयाच्या ५१ व्या वर्षी राजकारणात यायची गरज काय??
यापूर्वी गाँधी कुठे होते?
या आधी त्यांच्यात देशभक्ति नव्हती काय?
म्हणजे फ़क्त आफ्रिकेत त्यांच्यावर कृष्णवर्णीय म्हणुन जो अन्याय झाला त्याचा बदला घेण्यासाठीच का गौरवर्नियाविरोधात देशाला वेठीस धरून ते राजकारणात उतरले??
यामध्ये त्यांची देशभक्ति किती आणि स्वार्थ किती याचा हिशेब कोण देणार?
"मी हिन्दू आहे याचा मला गर्व नाही आणि मी मुस्लिम नाही याचा खेदही नाही" असे वक्तव्य करणारे गाँधी मृत्युपूर्वी फ़क्त "हे राम" च का म्हणतील? काही बोलायचेच झाले तर राम आणि रहीम किंवा कृष्ण आणि करीम यांच्यात भेद न करणारे गाँधी रहीमचेही नाव घेतील की नाही??
गांधीनी खिलाफत चळवलिला पाठिंबा देवून देशासाठी काय साध्य केले?
स्वातंत्र्यानंतर दिल्लीतील मशिदींची दुरुस्ती सरकारी खर्चातुन करावी मात्र हिंदूंच्या सोमनाथ मंदिरासाठी जनतेने वर्गणी काढावी यामागिल गांधींची भूमिका आपणास पटते काय?
चौरीचौरा येथील हिंसेमुळे गांधीनी असहकार आंदोलन मागे घेतले.गांधीना जर इतकीच अहिंसा प्यारी होती तर भगतसिंगला फाशीपासून न वाचवता त्यानी केलेली ही एक प्रकारची स्वकियांची हिंसाच नव्हे काय?
त्याचप्रकारे मुस्लिम लिगने केलेल्या हिंदूंच्या कत्तलीबाबत कोणतीही शरम न बाळगता स्वामी श्रद्धानन्द या हिन्दू संताच्या हत्येविषयी मात्र या राष्ट्रपित्याला स्वामिंच्या मुस्लिम खुन्याबद्दल दया येते.म्हणजे मुस्लिम लिगने केलेली हिंदूंची कत्तल यांच्या गिणतित नव्हती का?
....देशाच्या सार्वभौमत्वाला जेव्हा जेव्हा तडा गेला तेव्हा तेव्हा गांधीनी आपल्या जीर्ण झालेल्या देहाला आव्हान दिले आणि म्हणुनच गांधींचा हा देहच देशाच्या अखंडतेला आव्हान देत होता.
गोडसेनी गांधीवाद संपवला की नाही हा वादाचा विषय आहे पण त्यानी गांधी संपवले आणि स्वतः मात्र मागे "चिरंजीव" म्हणुन उरला.
..........तर हीच भूमिका होती या आधुनिक भारताच्या दधिचीची या "राष्ट्रपित्याच्या" वधामागे....!!वन्दे मातरम......!!
No comments:
Post a Comment